Jane Badler, terug als Diana in "V"...
In de jaren ’80 hield de bikkelharde strijd tussen een buitenaarde invasiemacht en een Amerikaanse verzetsgroepering miljoenen kijkers gekluisterd aan de buis. We hebben het dan over twee miniseries en een langer lopende, 19 delen omvattende serie die met slechts één letter werden aangeduid: V. Die letter, staand voor Victory, werd de – her en der met spuitbussen aangebrachte – signatuur van de tegenstanders van de Visitors, zoals de aliens in de volksmond genoemd werden.
|
In V gaf Jane Badler op memorabele wijze gestalte gaf aan de despotische en sardonische, maar tegelijkertijd sensuele en sexy aanvoerster van de Visitors, Diana. De actrice was zo vriendelijk om zich aan een vragenvuur van ons te onderwerpen. Nee, het werd geen fysiek en mentaal slopend kruisverhoor, zoals Diana dat graag pleegde te voeren, maar een heel humaan interview. Daarbij kwam niet alleen de oude en de nu twee jaar lopende nieuwe serie van V ter sprake, maar ook haar muziek. Want wat nog te weinigen weten, is dat de Amerikaanse, die al meer dan 20 jaar in Australië woont, óók nog een begenadigd zangeres is die inmiddels twee CD’s heeft uitgebracht.
Carrière in Amerika en Australië Jane Badler werd geboren in Brooklyn, New York. Toen ze één jaar was, ruilde het gezin Badler de Big Apple in voor Hicksville, Long Island. Op haar 12e verhuisde ze naar Middle Neck, New York, en vervolgens naar Great Neck, eveneens in de staat New York. Toen ze 16 was, werd Manchester, New Hampshire, haar nieuwe woonplaats. In 1972 werd ze uitgeroepen to Miss Hampshire en streed op 9 september van dat jaar mee om de titel van Miss America 1973, maar werd daarmee niet bekroond. Voor degenen die echt álles willen weten: deze 48e Miss America-verkiezing werd gewonnen door Miss Wisconsin, Terry Meeuwsen. Daarna ging ze de toneelopleiding volgen aan de Northwestern University in Evanston, Illinois en studeerde daaraan in 1977 af. Haar eerste professionele acteerwerk verrichtte ze in Picnic in Summer Stock, een befaamd toneelstuk van William Inge. Badler weet het nog goed: “Ik speelde daarin Madge, een mooi meisje dat niet al te pienter was. Ik stond echt duizend angsten uit, omdat het mijn eerste grote rol buiten de universiteit was. En wat het nog een graadje erger maakte, was dat ik dat ook nog in een exquis theater doen.” Vervolgens speelde ze in The Fantasticks, een door Tom Jones en Harvey Schmidt geschreven fantasymusical. The Fantasticks werd in de VS tussen 3 mei 1960 en 12 januari 2002 opgevoerd is en daarmee ‘s werelds langst lopende musical. “Ik speelde een fantasymeisje”, herinnert Badler zich, “dat verliefd was op haar buurman. Maar het bleek een onmogelijke liefde te zijn.” In 1977 vertolkte ze haar eerste televisierol, die van Melinda Cramer Janssen in de soapserie One Life to Live. Tot 1990 verscheen ze regelmatig op de Amerikaanse tv. Zo speelde ze de verleidelijke ontvoerster van Alec Baldwins baby in de soap The Doctors en baarde ze opzien toen ze tegenover Kim Novak stond in Falcon Crest. Behalve in V had ze ook nog vaste rollen in onder meer The Highwayman en de nieuwe versie van Mission: Impossible. In laatstgenoemde reeks, waarin ze agente Shannon Reed speelde, danste ze trouwens een keer met een enorme boa constrictor genaamd Molly. In diezelfde periode speelde ze gastrollen in o.a. Fantasy Island, Hotel en Riptide. Ook verscheen ze in B-films als de thriller The Terror Among Us , de tienerkomedie The First Time, de horrorfilm Covenant, de actiefilm Easy Kill en de actiethriller Black Snow. Toen ze in 1989 in de Australische stad Melbourne was voor de opnamen van Mission: Impossible, ontmoette ze de zakenman Stephen Hains en viel voor hem. Een jaar later trad ze met hem in het huwelijk en werd Australië haar nieuwe thuisland. Ze kregen twee zonen, Samuel (roepnaam Sam) en Harrison (Harry). Was het, toen ze naar Australië emigreerde, niet moeilijk om haar familieleden en vrienden te moeten achterlaten? “Nee, het was niet al te moeilijk, omdat ik in Australië aan het werk was en ik tot over oren verliefd raakte, wat me verblindde. Nu ik er op terugkijk, zie ik pas hoe enorm groot de stap was die ik toen gemaakt heb. Ik probeer twee keer per jaar naar Amerika te gaan. Ik mis mijn familie verschrikkelijk.” In Australië speelde ze in o.a. de actiefilm Under the Gun, het familiedrama Under a Red Moon en de horrorfilm Needle. Ook verscheen ze op tv down under, in producties als Cluedo, Sky Trackers, Snowy River: The McGregor Saga en The Lost World. In 2010 was ze langdurig te zien in de soap Neighbours. En hoe heette haar personage daarin? Juist, Diana (Marshall)! V: goed versus kwaad V was het geesteskind van de Amerikaan Kenneth Johnson, die nog altijd actief is in tv-land. Hij was eerder betrokken bij series als The Six Million Dollar Man, The Bionic Woman, The Incredible Hulk en Alien Nation (waarin de Aarde eveneens bezocht werd door aliens, Newcomers genaamd, die in dit geval echter door hun machthebbers onderdrukt werden en een aards bestaand probeerden op te bouwen). Net als tijdens het fascistische regime waaronder tallozen in de Tweede Wereldoorlog gebukt gingen, werd ook in V de vrijheid van mensen in bezette gebieden sterk beknot. Ook werden velen afgevoerd om nooit meer terug te keren en waren er niet alleen verzetsstrijders, maar ook dissidenten en collaborateurs. Parallellen met de jodenvervolging werden dan ook volop getrokken toen de serie de huiskamers bereikte in de jaren ‘80. In V zelf ook, zij het veelal impliciet. Zo bejegent een bejaarde man met argwaan en zorg de aanwezigheid van de aanvankelijk vriendelijke buitenaardse bezoekers, omdat hij vreest dat de geschiedenis zich zal herhalen – alleen nu dan met een vijand van niet-aardse komaf. Ook vertoont het logo van de Visitors geometrisch gezien niet toevallig een zekere gelijkenis met een swastika. |
Als ze de Amerikaanse en Australische film- en tv-industrie met elkaar vergelijkt, wat zijn dan de meest in het oog springende verschillen? “Waar moet ik beginnen?” verzucht ze. “In Amerika is er veel meer geld beschikbaar en zijn de productiewaarden hoger. Als je daar in een serie speelt, word je echt verwend. Je krijgt een trailer en lekker eten, en er wordt goed voor je gezorgd. De acteursvakbond in Amerika is erg machtig. Hier worden acteurs niet goed betaald en krijgen ze geen extraatjes. Je doet gewoon je werk en dat is het dan. Je mag jezelf gelukkig prijzen als je hier werk hebt, want de mogelijkheden daartoe zijn hier veel beperkter dan in Amerika.”
Welke films en tv-series rekent zij zoal tot haar favorieten? “Een ben helemaal weg van de film A Single Man en ben dol op de tv-series Mad Men en Boardwalk Empire. Verder kijk ik graag naar de nieuwe serie van American Idol – de juryleden vind ik fantastisch! Ik zou elke dag wel naar de bioscoop kunnen gaan, want ik hou ontzettend veel van films – zowel van goede als slechte. Ik ben vooral dol op oude films – op alles met Katharine Hepburn, Cary Grant, Audrey Hepburn… Zoals Breakfast at Tiffany’s en The Philadelphia Story.” De twee miniseries – V uit 1983 en V: The Final Battle uit 1984 – werden een doorslaand succes. Niet alleen dankzij een mix van actie, spanning en special effects, maar ook, en dat zeer zeker niet in de laatste plaats, dankzij Jane Badlers onvergetelijke vertolking van en verschijning als Diana. Doordat beide miniseries erin gingen als koek, smaakte dat bij het publiek naar meer. En dat kreeg de kijker dan ook, in de vorm van een 19-delige serie, uitgezonden in 1984 en 1985. Hierin werd Diana geassisteerd door Lydia, die meer dan eens haar leiderschap betwiste. Deze blonde kemphaan van haar werd met diabolisch genoegen gespeeld door June Chadwick. Aan het hoofd van het verzet stond Mike Donovan, vertolkt door Marc Singer. Hij werd terzijde gestaan door onder meer Dr. Julie Parish (Faye Grant), Visitor Willie (Robert Englund, beroemd geworden als Freddy Krueger), Ham Tyler (Michael Ironside), Kyle Bates (Jeff Yagher), Elias Taylor (Michael Wright), “sterrenkind” Elizabeth Maxwell (Jennifer Cooke) en haar moeder Robin Maxwell (Blair Tefkin). Extra lastig werd het Donovan en de zijnen gemaakt door Kyles vader Nathan Bates (Lane Smith), directeur van het bedrijf Science Frontiers, doordat deze met de Visitors samenspande. En een verdere complicatie was dat Julie Parrish voor Bates senior werkte… Gaandeweg verloor de derde serie echter aan impact en moest uiteindelijk zelfs voortijdig beëindigd worden. Vandaar ook dat de 19e aflevering een open einde heeft. We zien Elizabeth vetrekken met een shuttle met aan boord de opperbevelhebber van de Visitors, de Leader (die we in geen van de drie series te zien krijgen). Ook blijkt haar geliefde Kyle zich stiekem in het toestel verschanst blijkt te hebben. Badler: “De serie werd voortijdig beëindigd omdat er minder naar gekeken werd dan men gehoopt had en omdat hij de kwaliteit had verloren die de twee miniseries bezaten.” Terugdenkend aan haar V-tijd, zegt de actrice: “Het was een schitterend geschreven en geregisseerde serie en de rol van Diana vond ik echt fantastisch om te spelen. Mijn dierbaarste herinneringen heb ik overgehouden aan het samen met Kenneth Johnson werken aan een prachtig vormgegeven, met een groot budget gemaakte serie. We waren allemaal buitengewoon gepassioneerd over dit tv-project. De opnamen vonden plaats in de studio’s van Warner Bros., met enorme ruimteschepen. We hadden het grootste plezier!” Denkt Badler dat het Johnsons doel was om de kijkers bewust te maken van het kwalijke van fascisme en onderdrukking en ze de holocaust ten tijde van de Tweede Wereldoorlog niet te laten vergeten? Of was het in het eerste plaats zijn bedoeling om een onderhoudende, van actie bulkende sf-avonturenserie te maken? “Volgens mij ging het hem om beide. Niet alleen was de serie grandioos om naar te kijken, hij bevatte ook indringende boodschappen, die stof tot nadenken boden.” Is ze een aantal van de castleden contact blijven onderhouden? “Jazeker, met June Chadwick, Faye Grant en Marc Singer. Van tijd tot tijd zie ik hen nog. June en ik zijn goede vriendinnen gebleven en telkens wanneer ik in Los Angeles ben, proberen we met elkaar bij te kletsen.” |
V in een nieuw jasje gestoken
In de VS werd op 3 november 2009 de eerste aflevering van een remake van V uitgezonden. Ook bij deze gloednieuwe reeks was Kenneth Johnson nauw betrokken. In de gemoderniseerde versie van V krijgen de aardbewoners te maken met de buitenaardse bevelhebber Anna, neergezet door Morena Baccarin. Anna is de dochter van Diana, in wier huid ook nu weer Badler kroop. Voor de rol van moeder Diana moest Badler, ondanks de met de oude serie vergaarde faam, als elk ander auditie doen. Ze was te zien in negen van toen afleveringen van het tweede seizoen, dat op 15 maart 2011 ten einde liep. “Ik heb gehoord”, vertelt Badler, “dat behoorlijk wat actrices interesse hadden in het spelen van Diana, waaronder Anjelica Huston. Vreemd genoeg moest ik helemaal vanuit Australië auditie doen. Men stuurde mij de tekst van twee scènes, die ik uit mijn hoofd leerde. Daarna speelde ik de scènes en liet het allemaal filmen. Die opnamen zond ik vervolgens naar Amerika.” Hoe heeft ze het meewerken aan de moderne versie van V ervaren? “Ik vond het heerlijk om te doen. Het was wel een beetje surreëel. Maar ik beschouwde het als een compleet nieuwe serie. Het was heel anders voor me dan destijds, omdat ik nu een bijrol had en de meeste van mijn scènes in een kerker speelde, voor een green screen. De cast en crew waren fantastisch. Hopelijk krijgen we een derde seizoen!” In de laatste aflevering van het tweede seizoen maakt een oude bekende, Marc Singer, zijn opwachting. Niet als Mike Donovan, maar als Lars Tremont, lid van een ultrageheime organisatie van hooggeplaatste militaire en regeringsleiders uit heel de wereld die al lange tijd vermoeden dat de Visitors geen vreedzame bedoelingen hebben. Hoe was het om hem weer te zien? “Er waren geen scènes waarin we samen acteerden, maar ik kwam hem wel op de set tegen. Het was geweldig om hem na vele jaren weer eens te zien!” Badler mag door de jaren heen dan in tal van tv-, film- en theaterproducties gespeeld hebben, haar claim to fame is nog steeds haar rol van Diana in V. Haar personage werd door het Amerikaanse blad TV Guide in augustus 2004 uitgeroepen tot een van de 25 grootste sf-legendes van de buis. Zij prijkte op een zeer verdienstelijke vijfde plaats. (De lijst werd, à propos, aangevoerd door Rod Serling, de geestelijke vader van de cultserie The Twilight Zone.) En in Who Magazine van mei 1999 stond ze tussen de mooiste mensen van buiten de aarde. Hoe kijkt ze tegen dat alles aan? Zwelgt ze in de wetenschap, een van de meest legendarische en gedenkwaardige sf-personages aller tijden gespeeld te hebben? Of betreurt ze het misschien dat het immense succes dat ze met de rol had haar andere werk enigszins in de schaduw stelde? Badler: “Wij als acteurs hebben vaak één bepaalde rol die er om wat voor reden dan ook uitspringt. Ik zwelg niet zo in de gedachte daaraan. Alhoewel ik moet toegeven dat het me sinds mijn aantreden in de nieuwe serie van V moeilijk is gevallen om er niet in te zwelgen. Ik vond het een geschenk uit de hemel om na al die jaren terug te mogen keren op de Amerikaanse tv. Tijdens de opnamen van de nieuwe serie heb ik een fantastische tijd gehad. Ik ben iemand die voortdurend nieuwe dingen doet, maar het is nooit zo, dat ik daar dan ofwel spijt van krijg ofwel in ga zwelgen.” De zangeres in Jane Badler Minder bekend, althans buiten Australië, is dat Jane Badler ook nog zangeres is. En dat al langer dan menigeen zou denken. “Ik zing heel mijn leven al”, zegt ze. “Toen ik 18 was, zong ik al in clubs en tijdens mijn studietijd trad ik regelmatig op in Chicago. Mijn eerste optreden in New York City gaf ik op mijn 21e in de beruchte Playboy Club.” Sinds kort is ze ook songschrijver. Badlers muzikale palet bestaat grofweg uit pop, jazz, soul en rock. Vaak brengt ze een mengeling daarvan ten gehore. Haar invloeden zijn rijkgeschakeerd en betreffen zowel het werk van artiesten van weleer als van moderne artiesten. “Maar”, benadrukt ze, “dat zijn allemaal toevallige invloeden, omdat ik in mijn muziek niets anders doe dan uitdrukking geven aan mijn innerlijke demonen.” In de eerste categorie vallen voor haar zangeressen als Marianne Faithfull, Dusty Springfield, Peggy Lee, Julie London, en zangers als Vince Jones en Leonard Cohen. Tot haar favoriete albums van meer recente artiesten behoren Frank van Amy Winehouse en Maxwell’s Urban Hang Suite van Maxwell. Maar ze houdt ook van de muziek van onder meer Jarvis Cocker (van 1978 tot 2002 voorman van de Britse band Pulp), Boozoo Bajou, de Nieuw-Zeelandse band Fat Freddy’s Drop en Claude Challe, de man achter de Buddha Bar-restaurants/bars en compilatie-CD’s. |
Een artieste die zij niet alleen om haar muziek, maar ook om haar liveoptredens roemt, is Grace Jones. Dat laatste licht Badler toe: “Wat mij zo aanspreekt aan de optredens van Grace Jones, is dat ze daarin laat zien dat ze echt podiumbeest is. Ze is een ietwat gevaarlijke, seksueel gedreven persoonlijkheid met een element van mysterie in zich. Zij brengt variété, maar niet op een traditionele manier. Dat probeer ik ook te bereiken met mijn shows: door me voor te doen als een sterke persoonlijkheid met theatrale flair en kostuums te gebruiken die mijn persoonlijkheid luister bijzetten.”
Van alle muzikale genres is door de jaren heen haar voorliefde voor soul nog wel het grootst geweest. Nog steeds luistert ze met de regelmaat van de klok naar muzikanten als Prince (en dan vooral zijn vroege werk), Teddy Pendergrass, Stevie Wonder, Womack and Womack en Patti Labelle. In de jaren ’90 begon Badler met het optreden in variétéshows in het theater, waaronder de onewomanshows The Love Goddess: Rita Hayworth en Shakin' the Blues Away. Ook speelde ze in theatermusicals als archy & mehitabel (gebaseerd op de poëzieboeken van Don Marquis en ook wel bekend als Shinbone Alley), The Great Gatsby en Big Hair in America, alsmede de jaarlijks gehouden muscialshowcase OzMade Musicals. Daarnaast nam ze deel aan een op de musical Rebecca geënt concert. Veel van de musicals waarin ze speelde kwamen uit de koker van de in musicals gespecialiseerde theaterproductiemaatschappij Magnormos uit Melbourne. Optredens en CD’s met Sir Wat Badler als een keerpunt in haar muzikale loopbaan beschouwt was de ontmoeting, enkele jaren geleden, met Jesse Jackson Shepherd, de songschrijver en keyboardspeler van de Australische band Sir. Niet lang daarna besloten ze om met elkaar een samenwerking aan te gaan. Dat resulteerde in optredens van Badler met Sir, die verder bestaat uit bassist Tim Picone, gitarist Phil Romeril en drummer Rohan Robeiro. Ook nam ze met de band twee CD’s op, The Devil Has My Double, uitgebracht op 1 juni 2008, en Tears Again, die op 18 maart jl. uitkwam. Beide albums zijn sterk autobiografisch getint. Ze weerspiegelen Badlers leven en carrière gedurende de jaren ’70 en ’80, van haar eerste introductie bij het publiek als Miss New Harmpshire tot haar lange en gevarieerde carrière in B-films en televisiesoaps. Haar eerste plaat omschrijft ze als “een compulsieve mix van roem, seks en eenzaamheid, gevangen in een verpletterende soundtrack van koude soul en hartstochtelijke synthesizermuziek.” Hierop wilde ze de boodschap laten doorklinken dat een betoverend leven een prijs heeft die uiteindelijk betaald moet worden. Haar nieuwste langspeler werd geproduceerd en gearrangeerd door de internationaal hoog aangeschreven jazzcomponist en -pianist Paul Grabowsky. “Voor dit album heb ik me vooral laten beïnvloeden door de mensen die ik hiervoor binnengehaald heb”, zegt ze. Op Tears Again blikt ze terug op zowel het gesmeerd lopen als de melodramatische aspecten van haar carrière in de jaren ’70 en ’80. Badler snijdt daarbij vrij heftige thema’s aan. “Tears Again gaat over een surreële wereld van swingers en van key parties en druggie nights in chique hotels in Miami. [Key parties zijn feesten waarop de mannen bij aankomst hun auto- en huissleutels in een kom of zak deponeerden en de vrouwen aan het eind van avond een willekeurige sleutelbos eruit visten en met de eigenaar daarvan naar huis gingen. In de jaren ’70 waren key parties een waar fenomeen. – TvR.] Ik bezing het leven van een soapkoningin van B-filmniveau wier hart gebroken werd en die daar nooit meer overheen gekomen is.” Op 10 maart 2011 gaf ze samen met Sir een concert in het befaamde theater Spiegeltent in Melbourne. Hoe heeft ze dat ervaren? “Ik was er heel tevreden over het concert, waarvan hopelijk binnenkort op mijn website beelden zullen staan. Het was uitverkocht en erg goed ontvangen. Ik heb allerlei nieuwe dingen uitgeprobeerd en was blij dat die in goede aarde vielen. Er staat een Australische tournee op stapel, dus ik ben nu druk bezig met de voorbereidingen daarvoor. En dan speel ik binnenkort ook nog in de prachtige Australische serie Offspring.” Om de release van Tears Again te vieren geeft ze op 14 mei a.s. een concert in The Toff In Town in Melbourne en op 9 juni in The Basement in Sydney. En daar tussendoor geeft ze ook nog even een variétéoptreden tijdens een festival in Brisbane! Over haar vier decennia omspannende carrière zou Badler vast legio verhalen kunnen vertellen. Maar wat vindt ze nu verreweg het meest verbazingwekkende dat ze ooit als actrice of zangeres heeft meegemaakt? “Wat mij blijft verbazen”, zegt ze, “is hoe mijn carrière verloopt. Zo ga ik in juni van dit jaar naar Parijs om te praten over een Europese tournee – dat vind ik verbazingwekkend. Dat ik in de nieuwe V zit na 27 jaar vind ik verbazingwekkend. De liefde en steun van mijn fans vind ik verbazingwekkend. En zo kan ik nog wel even doorgaan.” Heeft ze nog bepaalde dromen die ze in vervulling zou willen zien gaan? “Ja, ik zou graag nog een album willen opnemen en dan samen met iemand veel van de songs willen schrijven. Ook zou ik graag op tournee willen gaan in Europa. Verder zou ik dolgraag een gastrol willen spelen in Mad Men. En ik zou natuurlijk graag een antwoord willen krijgen op de vraag wat de zin van ons bestaan is.” Tot slot Het moge duidelijk zijn: Jane Badler is een dame die van meerdere markten thuis is. Of er een derde seizoen van V nieuwe stijl komt en zo ja, of zij daarin zal terugkeren? En of ze ook op Europese podia haar zangtalenten zal gaan etaleren? De tijd zal het leren. |