Victor Frankenstein herleeft als nieuw supermonster
Als je met dit boek begint, lees je beter eerst de vorige van de reeks: ‘De verloren zoon’, ‘Stad van de nacht’ en ‘De levende doden’, anders ga je niet veel begrijpen van wie wie is en wat er gebeurt. Koontz schreef dit oorspronkelijk als een TV-reeks, en je merkt al vlug dat de structuur van de hoofdstukken feitelijk afgestemd is op TV-afleveringen met ruimte voor commercials. De eerste twee werden samen geschreven met respectievelijk Kevin J. Anderson en Ed Gorman, vanaf deel 3 is het Koontz solo. Op het einde van boek 3 kwam Helios alias Victor Frankenstein aan zijn einde, maar Deucalion weet dat Helios op een of andere manier nog leeft. Deucalion was Frankensteins eerste schepping, een wezen met superkrachten dat zich door ruimte en tijd kan verplaatsen door de kracht van zijn geest. Hij contacteert de vaste strijders van dienst, Michael Maddison en Carson O’Connor, ex-politie en nu privé speurders, nu ook gehuwd en ouders van een dochtertje wat hen wel voorzichtiger maakt. Helios is er inderdaad in geslaagd een kloon te maken van zichzelf, een super intellect dat mensen beschouwd als minder dan insecten. Waar de originele Helios een superras probeerde te scheppen en de wereld te domineren heeft de nieuwe Helios maar één doel: de gehele vernietiging van het universum. Koontz speelt gratuit leentje-buur bij ‘Invasion of the Body Snatchers’, zijn schepsels moorden hele steden uit en vervangen de mensen door duplicaten. Slechts enkelen ontsnappen en begrijpen wat er gebeurt. Deucalion, Michael en Carson komen in contact met Erika 5 en de knotsgekke Joko, en dit bizarre groepje vat de strijd aan tegen het supermonster Helios. Een bizarre en heel SF-georiënteerde versie van Shelleys originele verhaal, gesitueerd in het hedendaagse New Orleans. Het leest heel vlot als een comic strip, veel actie en ook een meegenomen dosis gruwel, veel ironie en vaak kolder humor. Ook veel overbodige details en uitgesponnen dialogen die niet echt ter zake doen, Koontz heeft al jaren last met het meer-woorden-dan-nodig syndroom. Geen grote horror literatuur, het leest gewoon lekker. Het finale boek zal ‘De dodenstad’ worden.
Eddy C. Bertin (3)
Als je met dit boek begint, lees je beter eerst de vorige van de reeks: ‘De verloren zoon’, ‘Stad van de nacht’ en ‘De levende doden’, anders ga je niet veel begrijpen van wie wie is en wat er gebeurt. Koontz schreef dit oorspronkelijk als een TV-reeks, en je merkt al vlug dat de structuur van de hoofdstukken feitelijk afgestemd is op TV-afleveringen met ruimte voor commercials. De eerste twee werden samen geschreven met respectievelijk Kevin J. Anderson en Ed Gorman, vanaf deel 3 is het Koontz solo. Op het einde van boek 3 kwam Helios alias Victor Frankenstein aan zijn einde, maar Deucalion weet dat Helios op een of andere manier nog leeft. Deucalion was Frankensteins eerste schepping, een wezen met superkrachten dat zich door ruimte en tijd kan verplaatsen door de kracht van zijn geest. Hij contacteert de vaste strijders van dienst, Michael Maddison en Carson O’Connor, ex-politie en nu privé speurders, nu ook gehuwd en ouders van een dochtertje wat hen wel voorzichtiger maakt. Helios is er inderdaad in geslaagd een kloon te maken van zichzelf, een super intellect dat mensen beschouwd als minder dan insecten. Waar de originele Helios een superras probeerde te scheppen en de wereld te domineren heeft de nieuwe Helios maar één doel: de gehele vernietiging van het universum. Koontz speelt gratuit leentje-buur bij ‘Invasion of the Body Snatchers’, zijn schepsels moorden hele steden uit en vervangen de mensen door duplicaten. Slechts enkelen ontsnappen en begrijpen wat er gebeurt. Deucalion, Michael en Carson komen in contact met Erika 5 en de knotsgekke Joko, en dit bizarre groepje vat de strijd aan tegen het supermonster Helios. Een bizarre en heel SF-georiënteerde versie van Shelleys originele verhaal, gesitueerd in het hedendaagse New Orleans. Het leest heel vlot als een comic strip, veel actie en ook een meegenomen dosis gruwel, veel ironie en vaak kolder humor. Ook veel overbodige details en uitgesponnen dialogen die niet echt ter zake doen, Koontz heeft al jaren last met het meer-woorden-dan-nodig syndroom. Geen grote horror literatuur, het leest gewoon lekker. Het finale boek zal ‘De dodenstad’ worden.
Eddy C. Bertin (3)
Dean Koontz’ Frankenstein: Book Four, Lost Souls • Poema • 2010-2011 • Paperback • 336 Blz. • 9789021010557
RSS Feed