Christoph Marzi: Lilith
Een plaag van vampiers teistert Londen
In het fantastische ‘Lycidas’ leerden we de wezen Emily Laing en haar hartsvriendin Aurora Fitzrovia kennen, twee weeskinderen geadopteerd door bizarre mentors. Emily is een trickster, een wisselkind met één normaal oog, en een maansteen als tweede oog. Na hun afschuwelijke belevenissen in de stad onder Londen leek alles rustig geworden, uiteraard slechts tijdelijk. Aurora is verdwenen en aanvankelijk in flashback vernemen we wat er gebeurd is. Het bovengrondse Londen wordt geterroriseerd door de aanvallen van horden ondoden, een plaag van vampiers opgeroepen door Carathis, een oude Egyptische demon. Treinen komen toe, met alle inzittenden uitgemoord, mensen verdwijnen gewoon. Als Aurora tijdens een onderzoekingstocht verdwijnt moet Emily er alles op zetten om haar terug te vinden. Dat loopt niet van een leien dakje, er komt heel wat opzoekingswerk te pas en oude historische en religieuze teksten om te ontdekken wie aan de basis ligt van de onmenselijke invasie. Emily en Aurora waren op zoek naar het dodenmasker dat Lycidas alias Lucifer in het zand weende voor zijn dode geliefde Lilith. Wie van dit alles niets begrijpt herlees mijn recensie even van ‘Lycidas’, dan moet ik niet in herhaling vervallen. Lovecraftiaanse en semi-goddelijke entiteiten leven onder de grootsteden: Londen heeft de Nyx, maar Parijs heeft zijn Llemera, en onder Parijs is de poort naar de Hel zelf, al duurt het een hele tijd voor we zover zijn. Het boek bestaat uit drie delen, die afgewisseld worden door het dagboek van Emily’s vriendin Eliza Holland dat terugreikt naar oude gebeurtenissen in het verleden in Egypte en Roemenië. Zoals de meeste personages heeft ook Eliza een duister verleden en een dubbel agenda. In Parijs worden Emily en haar gezellen ‘hartelijk’ ontvangen, door moorddadige waterspuwers, de kattengodin Bastet en haar magische kolibris. De strijd tussen de oude goden is nog steeds in volle gang en wordt enorm ingewikkeld en verward voor de lezer, niemand weet nog wie te vertrouwen. Marzi gooit mystiek, mythologie, geschiedenis, religie en esoterisme in een smeltkroes, vermengt authentieke historische personages met fictieve uit de literatuur die hier een eigen leven krijgen. Het boek zit vol met inside jokes en verwijzingen naar literaire bronnen: Vathek, Pickwick, het schip Demeter uit ‘Dracula’, dokter Moreau, Howard Carter, de auteur Wilkie Collins, Oscar Wilde, Milton, zelfs Lovecraft en Robert Bloch krijgen een tribuut met Abdul Alhazred, graaf d’Erlette en Ludwig Prinn. ‘Les fleurs du mal’ van Baudelaire komen tot macabere realiteit, hoewel dit boek voor jongeren is schuwt Marzi regelrechte horror niet. Er zijn heel wat naamwijzigingen maar ook veel herhalingen, wat hier wel nuttig blijkt als je de draad stilaan kwijt raakt. De typische woordgebruiken uit het eerste boek komen terug, vast verbonden aan sommige personages, maar wat storend is wel het opsplitsen van zinnen in korte stukjes van enkele woorden. Opnieuw een rijk en origineel dark fantasy avontuur, vol actie, drama en griezel. De flitsende hernieuwingen van het eerste boek kan Marzi niet overdoen, maar dit borduurt stevig door op dezelfde patronen en weet de spanningsboog op te houden, wat soms moeilijk is door de lengte van het boek en de enorme complexiteit van de plotwendingen, de historische verwijzingen en de vele personages. Ik citeert Marzi: “Mijn helden zijn feitelijk allemaal op zoek naar hun plaats in de wereld. Allemaal zijn ze op hun eigen manier eenzaam. Ze weten die eenzaamheid te boven te komen door zich te bekommeren om andere mensen.” Dat somt de ware essentie mooi op: vaak bizarre maar in wezen sympathieke mensen die geconfronteerd worden met hun grootste angsten en die te lijf gaan. Hoewel gericht op jongeren is ‘Lilith’, zoals ook ‘Lycidas’, een boek dat elke liefhebber van oerdegelijke fantasy en horror moet gelezen hebben. En nu maar hongerig wachten op het derde deel dat hopelijk niet te lang op zich laat wachten.
Eddy C. Bertin ****
In het fantastische ‘Lycidas’ leerden we de wezen Emily Laing en haar hartsvriendin Aurora Fitzrovia kennen, twee weeskinderen geadopteerd door bizarre mentors. Emily is een trickster, een wisselkind met één normaal oog, en een maansteen als tweede oog. Na hun afschuwelijke belevenissen in de stad onder Londen leek alles rustig geworden, uiteraard slechts tijdelijk. Aurora is verdwenen en aanvankelijk in flashback vernemen we wat er gebeurd is. Het bovengrondse Londen wordt geterroriseerd door de aanvallen van horden ondoden, een plaag van vampiers opgeroepen door Carathis, een oude Egyptische demon. Treinen komen toe, met alle inzittenden uitgemoord, mensen verdwijnen gewoon. Als Aurora tijdens een onderzoekingstocht verdwijnt moet Emily er alles op zetten om haar terug te vinden. Dat loopt niet van een leien dakje, er komt heel wat opzoekingswerk te pas en oude historische en religieuze teksten om te ontdekken wie aan de basis ligt van de onmenselijke invasie. Emily en Aurora waren op zoek naar het dodenmasker dat Lycidas alias Lucifer in het zand weende voor zijn dode geliefde Lilith. Wie van dit alles niets begrijpt herlees mijn recensie even van ‘Lycidas’, dan moet ik niet in herhaling vervallen. Lovecraftiaanse en semi-goddelijke entiteiten leven onder de grootsteden: Londen heeft de Nyx, maar Parijs heeft zijn Llemera, en onder Parijs is de poort naar de Hel zelf, al duurt het een hele tijd voor we zover zijn. Het boek bestaat uit drie delen, die afgewisseld worden door het dagboek van Emily’s vriendin Eliza Holland dat terugreikt naar oude gebeurtenissen in het verleden in Egypte en Roemenië. Zoals de meeste personages heeft ook Eliza een duister verleden en een dubbel agenda. In Parijs worden Emily en haar gezellen ‘hartelijk’ ontvangen, door moorddadige waterspuwers, de kattengodin Bastet en haar magische kolibris. De strijd tussen de oude goden is nog steeds in volle gang en wordt enorm ingewikkeld en verward voor de lezer, niemand weet nog wie te vertrouwen. Marzi gooit mystiek, mythologie, geschiedenis, religie en esoterisme in een smeltkroes, vermengt authentieke historische personages met fictieve uit de literatuur die hier een eigen leven krijgen. Het boek zit vol met inside jokes en verwijzingen naar literaire bronnen: Vathek, Pickwick, het schip Demeter uit ‘Dracula’, dokter Moreau, Howard Carter, de auteur Wilkie Collins, Oscar Wilde, Milton, zelfs Lovecraft en Robert Bloch krijgen een tribuut met Abdul Alhazred, graaf d’Erlette en Ludwig Prinn. ‘Les fleurs du mal’ van Baudelaire komen tot macabere realiteit, hoewel dit boek voor jongeren is schuwt Marzi regelrechte horror niet. Er zijn heel wat naamwijzigingen maar ook veel herhalingen, wat hier wel nuttig blijkt als je de draad stilaan kwijt raakt. De typische woordgebruiken uit het eerste boek komen terug, vast verbonden aan sommige personages, maar wat storend is wel het opsplitsen van zinnen in korte stukjes van enkele woorden. Opnieuw een rijk en origineel dark fantasy avontuur, vol actie, drama en griezel. De flitsende hernieuwingen van het eerste boek kan Marzi niet overdoen, maar dit borduurt stevig door op dezelfde patronen en weet de spanningsboog op te houden, wat soms moeilijk is door de lengte van het boek en de enorme complexiteit van de plotwendingen, de historische verwijzingen en de vele personages. Ik citeert Marzi: “Mijn helden zijn feitelijk allemaal op zoek naar hun plaats in de wereld. Allemaal zijn ze op hun eigen manier eenzaam. Ze weten die eenzaamheid te boven te komen door zich te bekommeren om andere mensen.” Dat somt de ware essentie mooi op: vaak bizarre maar in wezen sympathieke mensen die geconfronteerd worden met hun grootste angsten en die te lijf gaan. Hoewel gericht op jongeren is ‘Lilith’, zoals ook ‘Lycidas’, een boek dat elke liefhebber van oerdegelijke fantasy en horror moet gelezen hebben. En nu maar hongerig wachten op het derde deel dat hopelijk niet te lang op zich laat wachten.
Eddy C. Bertin ****
- Originele Titel: Lilith
- Uitgeverij: Luitingh
- 2005-2010
- Paperback
- 448 Blz.
- ISBN: 9789024531028