De zoektocht naar buitenaards leven is vijftig geworden.
Eén van de meest fascinerende momenten in het leven van een kind is de ontdekking dat de sterren aan de hemel eigenlijk zonnen zijn ,waarrond hun eigen planeten draaien. Sommige van die planeten kunnen gelijkaardig aan de onze zijn, waarop intelligent leven zich ontwikkeld heeft. En alzo kunnen buitenaardsen proberen contact met ons op te nemen. Het is dus onze taak om de hemel af te speuren naar buitenaardse berichten. In sciencefiction hebben we al decennia lang deze scenario’s uitgediept, maar echte wetenschappers houden er ook rekening mee. In 1959 begon de Amerikaanse astronoom Frank Drake met een radiotelescoop mogelijke signalen van andere planeten te onderzoeken. Zijn project mondde uit in de SET (Search for Extraterrestrial Intelligence) en dit project bestaat nu al vijftig jaar. Dit boek is een beknopte geschiedenis van SETI en van andere pogingen om met buitenaardsen te communiceren. De auteur is immers een kosmologist, en tevens de voorzitter van SETI’s post-detection task group. Hij is verantwoordelijk voor onze reactie op een buitenaardse contact, m.a.w. wanneer ET naar ons belt, zal hij de hoorn opnemen. Maar is SETI een plausibel project? De auteur stelt al onze ideeën over buitenaardsen in vraag. Zo moeten we afstappen van het idee dat ze op ons zouden gelijken, ze kunnen evengoed op vogels of octopussen lijken. Of ze kunnen meer naar machines geëvolueerd zijn, en hun lichamen afgestoten hebben. Of zouden ze überhaupt wel contact met ons willen opnemen?
Een zeer goede vraag is het feit of de buitenaardsen wel radiogolven kennen. Wijzelf beginnen nu over te stappen naar glasvezelcommunicatie, waarom zouden zij dan nog op de middengolf zitten? De enorme afstanden spelen hier ook niet in ons voordeel. Daarom zou het mogelijk zijn dat er sporen van buitenaards leven in een komeet ingekapseld zitten, net zoals president Bill Clinton in 1996 aankondigde dat NASA sporen van microscopisch leven gevonden had in een meteoriet op Antarctica. Dat is ondertussen al in twijfel getrokken.
Het merendeel van het boek ontleedt de argumenten voor het bestaan van buitenaards leven. Maar de auteur las vroeger ook sciencefiction en is er positief over gestemd. Ook al viel in 1993 de sponsoring van de SETI weg, toch is de toon positief. Want op aarde is het leven vindingrijk, het bestaat zelfs in ijswater, in superheet water, in zure of basische omstandigheden, in zoutmeren en zelfs diep in de oceaan. Het leven kan je dus niet tegenhouden, maar oppervlaktewater is een noodzaak. Waarom blijft die eeuwige stilte dan duren?
Het is een zeer leerrijk en aangenaam non-fiction boek, dat ik met plezier gelezen heb en aan iedereen durf aanraden.
Patrick Van de Wiele ****
Originele Titel: Eerie Silence. Are we alone in the universe?
Uitgeverij: Spectrum
2010
Paperback
Blz.: 319
ISBN: 9789049104269
Eén van de meest fascinerende momenten in het leven van een kind is de ontdekking dat de sterren aan de hemel eigenlijk zonnen zijn ,waarrond hun eigen planeten draaien. Sommige van die planeten kunnen gelijkaardig aan de onze zijn, waarop intelligent leven zich ontwikkeld heeft. En alzo kunnen buitenaardsen proberen contact met ons op te nemen. Het is dus onze taak om de hemel af te speuren naar buitenaardse berichten. In sciencefiction hebben we al decennia lang deze scenario’s uitgediept, maar echte wetenschappers houden er ook rekening mee. In 1959 begon de Amerikaanse astronoom Frank Drake met een radiotelescoop mogelijke signalen van andere planeten te onderzoeken. Zijn project mondde uit in de SET (Search for Extraterrestrial Intelligence) en dit project bestaat nu al vijftig jaar. Dit boek is een beknopte geschiedenis van SETI en van andere pogingen om met buitenaardsen te communiceren. De auteur is immers een kosmologist, en tevens de voorzitter van SETI’s post-detection task group. Hij is verantwoordelijk voor onze reactie op een buitenaardse contact, m.a.w. wanneer ET naar ons belt, zal hij de hoorn opnemen. Maar is SETI een plausibel project? De auteur stelt al onze ideeën over buitenaardsen in vraag. Zo moeten we afstappen van het idee dat ze op ons zouden gelijken, ze kunnen evengoed op vogels of octopussen lijken. Of ze kunnen meer naar machines geëvolueerd zijn, en hun lichamen afgestoten hebben. Of zouden ze überhaupt wel contact met ons willen opnemen?
Een zeer goede vraag is het feit of de buitenaardsen wel radiogolven kennen. Wijzelf beginnen nu over te stappen naar glasvezelcommunicatie, waarom zouden zij dan nog op de middengolf zitten? De enorme afstanden spelen hier ook niet in ons voordeel. Daarom zou het mogelijk zijn dat er sporen van buitenaards leven in een komeet ingekapseld zitten, net zoals president Bill Clinton in 1996 aankondigde dat NASA sporen van microscopisch leven gevonden had in een meteoriet op Antarctica. Dat is ondertussen al in twijfel getrokken.
Het merendeel van het boek ontleedt de argumenten voor het bestaan van buitenaards leven. Maar de auteur las vroeger ook sciencefiction en is er positief over gestemd. Ook al viel in 1993 de sponsoring van de SETI weg, toch is de toon positief. Want op aarde is het leven vindingrijk, het bestaat zelfs in ijswater, in superheet water, in zure of basische omstandigheden, in zoutmeren en zelfs diep in de oceaan. Het leven kan je dus niet tegenhouden, maar oppervlaktewater is een noodzaak. Waarom blijft die eeuwige stilte dan duren?
Het is een zeer leerrijk en aangenaam non-fiction boek, dat ik met plezier gelezen heb en aan iedereen durf aanraden.
Patrick Van de Wiele ****
Originele Titel: Eerie Silence. Are we alone in the universe?
Uitgeverij: Spectrum
2010
Paperback
Blz.: 319
ISBN: 9789049104269