3e Razor Reel Fantastic Film Festival
Om één of andere reden heeft het fantastische filmgenre bij menigeen een niet al te best imago. Alsof de liefhebbers daarvan ziek van geest, niet van deze wereld of beide zouden zijn. Tekenend daarvoor was een uitspraak van een bezoeker van het 3e Razor Reel Fantastic Film Festival, dat van 31 oktober t/m 6 november jl. in Brugge gehouden werd. Hij zei dat zijn vrouw niet met hem meegekomen was, omdat ze zich niet wilde mengen tussen “al die freaks”. Het hypocriete is dat diezelfde mensen vaak wél vlot met tal van anderen in een bioscoopzaal zouden gaan zitten om naar een film te gaan kijken als Avatar of de nieuwste Harry Potter, toch ook films in het fantastische genre. Niets ten nadele over die films, hoor, maar het geeft wel aan hoe “schizofreen” mensen kunnen zijn. Dat er gelukkig nog altijd volop andersdenkenden zijn, bleek wel op voornoemd festival, dat dit jaar drukker werd bezocht dan ooit.
• Uitgebreid programma
Het RRFFF is een initiatief van de VZW (stichting) Razor Reel te Brugge. Net als vorig jaar bestond ook nu weer de spil van het festival uit voorzitter Yves Ballegeer, ondervoorzitter annex festivaldirecteur Patrick Van Hauwaert en secretaris Kristof De Vestele. En ook ditmaal konden zij rekenen op de belangeloze inspanningen van menigeen, zowel vóór als tijdens het festival.
Op het programma stonden 2 wereld-, 12 Europese en 24 Belgische premières. Daarnaast waren er zo’n 20 gasten uit binnen- en buitenland overgekomen. Dat er grotendeels films geselecteerd waren die zelfs bij de doorgewinterde kenner niet of nauwelijks bekend waren, maakte het festival des ter verrassender en spannender.
• Wereldpremière Sint
De openingsfilm betrof een wereldpremière en had vooraf al aardig wat stof doen opwaaien: Sint van de Nederlander Dick Maas. De affiches van deze film over een “Kwaadheiligman” zouden jonge kinderen doen afschrikken, vreesde Maas’ collega Johan Nijenhuis en spande daarom een proces aan tegen de makers. De rechter stelde Nijenhuis echter in het ongelijk. Dat commotie rond een film altijd voor goede PR zorgt, stelden ook de organisatoren van RRFFF vast, want de voorstelling van Sint in Kinepolis was binnen de kortste keren uitverkocht. Sint werd vertoond in aanwezigheid van Maas, castleden Huub Stapel, Lien Van de Kelder, Barbara Sarafian en producer Tom de Mol.
Traditiegetrouw was de presentatie tijdens de openingsavond in handen van filmmaker en tv-persoonlijkheid Jan Verheyen. Ook te gast was Jan Doense, oftewel Mr. Horror, die vroeger met Verheyen door Nederland en België toerde met De Nacht van de Wansmaak.
• Uitgebreid programma
Het RRFFF is een initiatief van de VZW (stichting) Razor Reel te Brugge. Net als vorig jaar bestond ook nu weer de spil van het festival uit voorzitter Yves Ballegeer, ondervoorzitter annex festivaldirecteur Patrick Van Hauwaert en secretaris Kristof De Vestele. En ook ditmaal konden zij rekenen op de belangeloze inspanningen van menigeen, zowel vóór als tijdens het festival.
Op het programma stonden 2 wereld-, 12 Europese en 24 Belgische premières. Daarnaast waren er zo’n 20 gasten uit binnen- en buitenland overgekomen. Dat er grotendeels films geselecteerd waren die zelfs bij de doorgewinterde kenner niet of nauwelijks bekend waren, maakte het festival des ter verrassender en spannender.
• Wereldpremière Sint
De openingsfilm betrof een wereldpremière en had vooraf al aardig wat stof doen opwaaien: Sint van de Nederlander Dick Maas. De affiches van deze film over een “Kwaadheiligman” zouden jonge kinderen doen afschrikken, vreesde Maas’ collega Johan Nijenhuis en spande daarom een proces aan tegen de makers. De rechter stelde Nijenhuis echter in het ongelijk. Dat commotie rond een film altijd voor goede PR zorgt, stelden ook de organisatoren van RRFFF vast, want de voorstelling van Sint in Kinepolis was binnen de kortste keren uitverkocht. Sint werd vertoond in aanwezigheid van Maas, castleden Huub Stapel, Lien Van de Kelder, Barbara Sarafian en producer Tom de Mol.
Traditiegetrouw was de presentatie tijdens de openingsavond in handen van filmmaker en tv-persoonlijkheid Jan Verheyen. Ook te gast was Jan Doense, oftewel Mr. Horror, die vroeger met Verheyen door Nederland en België toerde met De Nacht van de Wansmaak.
• Filmcensuur onder de loep genomen
De ophef rond Sint was een van de onderwerpen in de door Doense geleide paneldiscussie “Censuur en morele paniek!” Dit was een van de twee op het festival gehouden debatten. De organisatoren spraken trouwens van symposia. Suggereert de term “symposium” een nogal droge, op wetenschappelijke leest geschoeide uitwisseling van standpunten, wat bezoekers voorgeschoteld kregen was gelukkig heel wat anders: een levendige discussie, waarbij enig gevoel voor humor de sprekers niet vreemd was.
Het censuursymposium volgde direct na de documentaire Video Nasties – Censorship, Moral Panic and Videotapes van de Britse filmmaker Jake West. Deze film laat – op soms onthutsende wijze – zien, hoe streng het er jarenlang aan toeging bij de keuring van films in Groot-Brittannië. Veel films werden daar verknipt of mochten helemaal niet vertoond worden. Soms kon een titel alleen al genoeg zijn om een film op de zwarte lijst te zetten, zoals The Best Little Whorehouse in Texas, een musical met Dolly Parton en Burt Reynolds. De vertoning van de documentaire werd luister bijgezet door de altijd kleurrijke West, bekend van speelfilms als Razor Blade Smile, Evil Aliens en Doghouse, en producer Marc Morris. Samen runnen ze de enige jaren geleden opgerichte maatschappij Nucleus Films. Morris is tevens journalist en wijdde twee boeken, The Art of the Nasty en Shock Horror, aan de zogenaamde “video nasties”, films dus die door de jaren heen door moraalridders zijn neergesabeld.
De twee Britten namen – vanzelfsprekend – deel aan de discussie over filmcensuur. De andere sprekers waren de Belgische filmmaker Johan Vandewoestijne alias James Desert en zijn Zweedse vakgenoten Anders Banke en Magnus Paulsson. Eerstgenoemde was eregast op het festival. Om die reden waren twee door hem geproduceerde films geprogrammeerd: Rabid Grannies, een uitzinnige splatterfilm rond twee moordende bejaarde dames, en State of Mind, een haast surrealistische film rond een man die na een auto-ongeval in een afgelegen landhuis belandt en door geheugenverlies zijn eigen vrouw niet meer herkent. Laatstgenoemde film werd trouwens mede geproduceerd door… Jan Doense! Ja, het is een kleine wereld. Beide films werden door de New Yorkse maatschappij Troma gedistribueerd, zodat het RRFFF ook een heel klein beetje een Troma-festival was. Van Banke werd de misdaadthriller Newsmakers vertoond. Paulsson had deze film niet geproduceerd, maar wel een eerdere film van Banke, Frostbite. En laat Frostbite nu door Doense’s DVD-label Mr. Horror Presents te zijn uitgebracht! Over een kleine wereld gesproken…
De ophef rond Sint was een van de onderwerpen in de door Doense geleide paneldiscussie “Censuur en morele paniek!” Dit was een van de twee op het festival gehouden debatten. De organisatoren spraken trouwens van symposia. Suggereert de term “symposium” een nogal droge, op wetenschappelijke leest geschoeide uitwisseling van standpunten, wat bezoekers voorgeschoteld kregen was gelukkig heel wat anders: een levendige discussie, waarbij enig gevoel voor humor de sprekers niet vreemd was.
Het censuursymposium volgde direct na de documentaire Video Nasties – Censorship, Moral Panic and Videotapes van de Britse filmmaker Jake West. Deze film laat – op soms onthutsende wijze – zien, hoe streng het er jarenlang aan toeging bij de keuring van films in Groot-Brittannië. Veel films werden daar verknipt of mochten helemaal niet vertoond worden. Soms kon een titel alleen al genoeg zijn om een film op de zwarte lijst te zetten, zoals The Best Little Whorehouse in Texas, een musical met Dolly Parton en Burt Reynolds. De vertoning van de documentaire werd luister bijgezet door de altijd kleurrijke West, bekend van speelfilms als Razor Blade Smile, Evil Aliens en Doghouse, en producer Marc Morris. Samen runnen ze de enige jaren geleden opgerichte maatschappij Nucleus Films. Morris is tevens journalist en wijdde twee boeken, The Art of the Nasty en Shock Horror, aan de zogenaamde “video nasties”, films dus die door de jaren heen door moraalridders zijn neergesabeld.
De twee Britten namen – vanzelfsprekend – deel aan de discussie over filmcensuur. De andere sprekers waren de Belgische filmmaker Johan Vandewoestijne alias James Desert en zijn Zweedse vakgenoten Anders Banke en Magnus Paulsson. Eerstgenoemde was eregast op het festival. Om die reden waren twee door hem geproduceerde films geprogrammeerd: Rabid Grannies, een uitzinnige splatterfilm rond twee moordende bejaarde dames, en State of Mind, een haast surrealistische film rond een man die na een auto-ongeval in een afgelegen landhuis belandt en door geheugenverlies zijn eigen vrouw niet meer herkent. Laatstgenoemde film werd trouwens mede geproduceerd door… Jan Doense! Ja, het is een kleine wereld. Beide films werden door de New Yorkse maatschappij Troma gedistribueerd, zodat het RRFFF ook een heel klein beetje een Troma-festival was. Van Banke werd de misdaadthriller Newsmakers vertoond. Paulsson had deze film niet geproduceerd, maar wel een eerdere film van Banke, Frostbite. En laat Frostbite nu door Doense’s DVD-label Mr. Horror Presents te zijn uitgebracht! Over een kleine wereld gesproken…
• “Mama, ik ga films maken”
Bij het andere symposium, “Mama, ik ga films maken”, vertelden twee filmmakers, de Nederlander Rik Sinkeldam en de Belg Daniel Maze, hoe zij te werk waren gegaan bij het maken van hun eerste film. Sinkeldam was present met de door hem geproduceerde en door Jayant R. Harnam geregisseerde thriller Life Is an Art, terwijl van Maze op het festival de slasherfilm Cornered! te zien was.
Draait in Life Is an Art alles om een seriemoordenaar die zich “The Artist” noemt, in Cornered! zaait een gemaskerd figuur in een supermarkt dood en verderf. Hoewel beiden in het programmaboekje werden geafficheerd als debuterende filmmakers, leert een bezoekje aan de Internet Movie Database dat Sinkeldam al meerdere films op zijn naam heeft geschreven. Zo staan op zijn conto verscheidene korte films en de uit 2009 stammende lange film Reiki van Pedro Chavez (rond een eeuwenlang bestaande heksenbestrijdingsorganisatie). Maar dat is een detail. Belangrijker is het om te constateren dat deze filmmakers er heel bewust voor gekozen hebben om zich te richten op de internationale markt. Vandaar ook dat zowel Life Is an Art als Cornered! een Engels gesproken film is. In Cornered!, opgenomen in de VS, komen zelfs uitsluitend native speakers voor (waaronder Steve Guttenberg, vooral bekend geworden als agent Carey Mahoney in de eerste vier Police Academy-films). Op die manier bereiken ze, zo is hun – zeer terechte – gedachte, een aanmerkelijk groter publiek dan met een Nederlandstalige film.
In de discussie die met de twee cineasten werd gevoerd viel op, hoezeer zij qua werkwijze en visie op dezelfde golflengte zitten. Op mijn vraag wat een acteur of actrice zou moeten doen die een internationale carrière ambieert, antwoordde Sinkeldam: “Netwerken is erg belangrijk. Bezoek daarom zo veel mogelijk premières, festivals en feestjes, want daar kom je mensen tegen die iets voor je kunnen betekenen.” Het omgekeerde komt echter ook voor, weet hij. Zo zag hij bij een première een optreden van de Britse Alison Carroll als Lara Croft en was zo onder de indruk van haar, dat hij haar bij die gelegenheid benaderde met de vraag of ze soms auditie wilde doen voor een rol in Life Is an Art. En die rol heeft ze uiteindelijk ook gekregen. In Sinkeldams volgende productie, Amsterdam Heavy, is ze wederom van de partij. Zo zie je maar waartoe een toevallige ontmoeting al niet kan leiden!
• Fantastisch bewerkte foto’s in Schemerzone
Nieuw op het festival was de Schemerzone. In het kader daarvan kon eenieder foto’s inzenden die zodanig bewerkt waren dat ze een fantastisch tintje gekregen hadden. Zo kon je bijvoorbeeld iemand transformeren in een weerwolf, vampier, zombie of wat dan ook. Of kon je een woning veranderen in een spookhuis. In Cinema Liberty was een expositie van een selectie van de inzendingen te bezichtigen, terwijl op een monitor nog veel meer toonbeelden van creativiteit te zien waren. Een bijzonder origineel en leuk idee, dat navolging verdient.
Ook fascinerend om te zien was hoe nepwonden worden vervaardigd. Dit werd gedemonstreerd in een grimeworkshop door David Smout en Nancy Vanwynsberghe.
• The Strangers Outside: van boek tot film
Ook werd op het festival aandacht besteed aan het nieuwste boek van de Brusselse schrijfster Vanessa Morgan, The Strangers Outside, én aan de Franse filmadaptatie hiervan, die momenteel in de postproductiefase verkeert. Dit werd gedaan door middel van een Q&A met de auteur, regisseur Philippe Geus en twee van de hoofdrolspelers uit de film, Iulia Alexandra Nastase en Pierre Lekeux.
Bij het andere symposium, “Mama, ik ga films maken”, vertelden twee filmmakers, de Nederlander Rik Sinkeldam en de Belg Daniel Maze, hoe zij te werk waren gegaan bij het maken van hun eerste film. Sinkeldam was present met de door hem geproduceerde en door Jayant R. Harnam geregisseerde thriller Life Is an Art, terwijl van Maze op het festival de slasherfilm Cornered! te zien was.
Draait in Life Is an Art alles om een seriemoordenaar die zich “The Artist” noemt, in Cornered! zaait een gemaskerd figuur in een supermarkt dood en verderf. Hoewel beiden in het programmaboekje werden geafficheerd als debuterende filmmakers, leert een bezoekje aan de Internet Movie Database dat Sinkeldam al meerdere films op zijn naam heeft geschreven. Zo staan op zijn conto verscheidene korte films en de uit 2009 stammende lange film Reiki van Pedro Chavez (rond een eeuwenlang bestaande heksenbestrijdingsorganisatie). Maar dat is een detail. Belangrijker is het om te constateren dat deze filmmakers er heel bewust voor gekozen hebben om zich te richten op de internationale markt. Vandaar ook dat zowel Life Is an Art als Cornered! een Engels gesproken film is. In Cornered!, opgenomen in de VS, komen zelfs uitsluitend native speakers voor (waaronder Steve Guttenberg, vooral bekend geworden als agent Carey Mahoney in de eerste vier Police Academy-films). Op die manier bereiken ze, zo is hun – zeer terechte – gedachte, een aanmerkelijk groter publiek dan met een Nederlandstalige film.
In de discussie die met de twee cineasten werd gevoerd viel op, hoezeer zij qua werkwijze en visie op dezelfde golflengte zitten. Op mijn vraag wat een acteur of actrice zou moeten doen die een internationale carrière ambieert, antwoordde Sinkeldam: “Netwerken is erg belangrijk. Bezoek daarom zo veel mogelijk premières, festivals en feestjes, want daar kom je mensen tegen die iets voor je kunnen betekenen.” Het omgekeerde komt echter ook voor, weet hij. Zo zag hij bij een première een optreden van de Britse Alison Carroll als Lara Croft en was zo onder de indruk van haar, dat hij haar bij die gelegenheid benaderde met de vraag of ze soms auditie wilde doen voor een rol in Life Is an Art. En die rol heeft ze uiteindelijk ook gekregen. In Sinkeldams volgende productie, Amsterdam Heavy, is ze wederom van de partij. Zo zie je maar waartoe een toevallige ontmoeting al niet kan leiden!
• Fantastisch bewerkte foto’s in Schemerzone
Nieuw op het festival was de Schemerzone. In het kader daarvan kon eenieder foto’s inzenden die zodanig bewerkt waren dat ze een fantastisch tintje gekregen hadden. Zo kon je bijvoorbeeld iemand transformeren in een weerwolf, vampier, zombie of wat dan ook. Of kon je een woning veranderen in een spookhuis. In Cinema Liberty was een expositie van een selectie van de inzendingen te bezichtigen, terwijl op een monitor nog veel meer toonbeelden van creativiteit te zien waren. Een bijzonder origineel en leuk idee, dat navolging verdient.
Ook fascinerend om te zien was hoe nepwonden worden vervaardigd. Dit werd gedemonstreerd in een grimeworkshop door David Smout en Nancy Vanwynsberghe.
• The Strangers Outside: van boek tot film
Ook werd op het festival aandacht besteed aan het nieuwste boek van de Brusselse schrijfster Vanessa Morgan, The Strangers Outside, én aan de Franse filmadaptatie hiervan, die momenteel in de postproductiefase verkeert. Dit werd gedaan door middel van een Q&A met de auteur, regisseur Philippe Geus en twee van de hoofdrolspelers uit de film, Iulia Alexandra Nastase en Pierre Lekeux.
In The Strangers Outside verhaalt Morgan, die eerder de veelgeprezen horrorthriller Drowned Sorrow publiceerde, van twee zusjes die na hun intrek in een afgelegen vakantiehuisje in een ware nachtmerrie belanden door toedoen van de kwaadwillende titelfiguren. Tijdens het vraaggesprek vertelde Morgan honderduit over haar jongste pennenvrucht en de verfilming, die overigens hier en daar afwijkt van het boek. Als bijzonder extraatje werden exclusieve fragmenten uit de film gepresenteerd. Terzijde gestaan werden de gasten door een verschijning in een zwart gewaad, zoals die ook in The Strangers Outside voorkomt. Het boek is te koop via www.amazon.com voor slechts $ 2,99. De film wordt over enkele maanden verwacht.
• Verrassende films
Zoals gezegd kende het RRFFF dit jaar een verrassend programma, doordat het voornamelijk bestond uit titels die bij de meesten niet direct een belletje zullen doen rinkelen.
Een voorbeeld daarvan is Wound, een Nieuw-Zeelandse thriller van David Blyth. Deze film begint veelbelovend: een vrouw (Kate O’Roarke) krijgt bezoek van haar vader die haar in haar jeugdjaren misbruikt heeft (Bredan Gregory). Na pakweg een half uur zakt de film echter wat in. Debet daaraan is misschien wel het feit dat de makers ervoor gekozen hebben om de verhaallijn rond de getraumatiseerde vrouw samen te laten komen met die van een tienermeisje (Te Kaea Beri) dat op zoek is naar de moeder die ze nooit gekend heeft. Hierdoor krijgt de film iets soapachtigs. Een mislukking kan Wound echter zeer zeker niet genoemd worden, al was het maar omdat het acteerwerk van de hoofdrolspelers bovengemiddeld is.
In de Australische thriller Road Train van Dean Francis, ook bekend als Road Kill, wordt de auto van een groepje jongeren van de weg geduwd door een vrachtwagen. Hoewel vakkundig gemaakt, hebben de makers wel heel duidelijk leentjebuur gespeeld bij films als Duel, Joy Ride en Monster Man. Maar goed, er zijn ook al ontelbare films rond, pak ‘m beet, zombies gemaakt, en die worden ook nog steeds vervaardigd. En soms kan dat toch weer een originele variant opleveren. Road Train is dat echter niet. Maar onderhoudend is hij wél, en dat is ook heel wat waard.
Een van de meest indringende en memorabele films van het festival was de Amerikaans/Britse productie Red, White & Blue van Simon Rumley. Lijkt deze film lange tijd een relatiedrama, ongeveer een half uur voor afloop verandert hij ineens in een snoeiharde wraakfilm. Centraal staat Erica (Amanda Fuller), een jonge vrouw die elke man om haar vinger windt. Met Franki (Marc Senter) heeft zij een seksuele relatie, met collega Nate (Noah Taylor) een – wat eigenaardige – vriendschapsrelatie. Een dramatische gebeurtenis in het leven van Nate luidt het startsein in voor een geweldsexplosie nog bij menig kijker nog lang na het zien van de film zal blijven doordreunen. Maar wat velen ook zal bijblijven zijn de sublieme vertolkingen van de drie hoofdrolspelers. De film ging in januari 2010 in wereldpremière op het International Film Festival Rotterdam en werd daar uitstekend ontvangen, waarna een zegetocht volgde langs een hele rits andere festivals, waaronder nu dus ook het RRFFF.
In de Amerikaanse slasherfilm Blood Night van Frank Sabatella vieren enkele tieners in een dorp de dood van een lokale moordenaar. Maar zoals de titel al suggereert, gaat dit niet gepaard zonder enig bloedvergieten. Ofschoon dit op papier een film lijkt waarvan er dertien in een dozijn gaan, schotelen Sabatella en co de kijker met dusdanig veel vaart en diabolisch genoegen de meest verbijsterende moorden voor, dat zij de grijze middelmaat weten te overstijgen. Dat maakt deze film bij uitstek geschikt voor een horrorfilmmarathon, zoals The Night of Terror op Imagine: Amsterdam Fantastic Film Festival.
• Verrassende films
Zoals gezegd kende het RRFFF dit jaar een verrassend programma, doordat het voornamelijk bestond uit titels die bij de meesten niet direct een belletje zullen doen rinkelen.
Een voorbeeld daarvan is Wound, een Nieuw-Zeelandse thriller van David Blyth. Deze film begint veelbelovend: een vrouw (Kate O’Roarke) krijgt bezoek van haar vader die haar in haar jeugdjaren misbruikt heeft (Bredan Gregory). Na pakweg een half uur zakt de film echter wat in. Debet daaraan is misschien wel het feit dat de makers ervoor gekozen hebben om de verhaallijn rond de getraumatiseerde vrouw samen te laten komen met die van een tienermeisje (Te Kaea Beri) dat op zoek is naar de moeder die ze nooit gekend heeft. Hierdoor krijgt de film iets soapachtigs. Een mislukking kan Wound echter zeer zeker niet genoemd worden, al was het maar omdat het acteerwerk van de hoofdrolspelers bovengemiddeld is.
In de Australische thriller Road Train van Dean Francis, ook bekend als Road Kill, wordt de auto van een groepje jongeren van de weg geduwd door een vrachtwagen. Hoewel vakkundig gemaakt, hebben de makers wel heel duidelijk leentjebuur gespeeld bij films als Duel, Joy Ride en Monster Man. Maar goed, er zijn ook al ontelbare films rond, pak ‘m beet, zombies gemaakt, en die worden ook nog steeds vervaardigd. En soms kan dat toch weer een originele variant opleveren. Road Train is dat echter niet. Maar onderhoudend is hij wél, en dat is ook heel wat waard.
Een van de meest indringende en memorabele films van het festival was de Amerikaans/Britse productie Red, White & Blue van Simon Rumley. Lijkt deze film lange tijd een relatiedrama, ongeveer een half uur voor afloop verandert hij ineens in een snoeiharde wraakfilm. Centraal staat Erica (Amanda Fuller), een jonge vrouw die elke man om haar vinger windt. Met Franki (Marc Senter) heeft zij een seksuele relatie, met collega Nate (Noah Taylor) een – wat eigenaardige – vriendschapsrelatie. Een dramatische gebeurtenis in het leven van Nate luidt het startsein in voor een geweldsexplosie nog bij menig kijker nog lang na het zien van de film zal blijven doordreunen. Maar wat velen ook zal bijblijven zijn de sublieme vertolkingen van de drie hoofdrolspelers. De film ging in januari 2010 in wereldpremière op het International Film Festival Rotterdam en werd daar uitstekend ontvangen, waarna een zegetocht volgde langs een hele rits andere festivals, waaronder nu dus ook het RRFFF.
In de Amerikaanse slasherfilm Blood Night van Frank Sabatella vieren enkele tieners in een dorp de dood van een lokale moordenaar. Maar zoals de titel al suggereert, gaat dit niet gepaard zonder enig bloedvergieten. Ofschoon dit op papier een film lijkt waarvan er dertien in een dozijn gaan, schotelen Sabatella en co de kijker met dusdanig veel vaart en diabolisch genoegen de meest verbijsterende moorden voor, dat zij de grijze middelmaat weten te overstijgen. Dat maakt deze film bij uitstek geschikt voor een horrorfilmmarathon, zoals The Night of Terror op Imagine: Amsterdam Fantastic Film Festival.
Wanneer in de Amerikaanse horrorfilm Contagion van John Lechago iemand een koffertje met bio-slijm opent, is dat het begin van een hoop ellende. Opgejaagd door een slijmerig monster, komen zeven mensen in een kamer in een appartementencomplex vast te zitten, zonder dat ze hulp van buitenaf kunnen inroepen. Dus zullen ze zelf hun hachje moeten zien te redden… Bio-Slime, zoals deze productie ook wel genoemd wordt, is een vermakelijke en bij vlagen regelrecht hilarische B-film waarvan er heden ten dage té weinig gemaakt worden. En nee, dat is géén geslijm!
Sinds de eerste Saw-films zijn er al verscheidene rolprenten gemaakt die (deels) meeliften op het succes van de reeks. Denk maar aan bijvoorbeeld Captivity, Waz, Scar, The Collector en de vorig jaar op dit festival vertoonde films Shadow, Splintered en Context. Een recente toevoeging aan dat rijtje is het Canadese Die van Dominic James. Hierin ontwaken zes menen in glazen cellen. Een mysterieuze man verplicht de gevangenen om mee te werken aan een experiment waarbij hun lot door de anderen beslist wordt. Het basisgegeven van Die mag dan verre van origineel zijn, niettemin bevat de film voldoende spanning en raadselachtigheid om te beklijven. Immers, steeds wanneer iemand uit zijn of haar cel gehaald wordt, vraag je je af wat voor vreselijks er met die persoon uitgehaald zal worden. En ook wil je natuurlijk weten of iemand het er leve1d vanaf zal brengen. Daardoor zal de formule van dit soort films voorlopig nog geen metaalmoeheid gaan vertonen.
Liefhebbers van films uit het Aziatische bloedfonteingenre als Tokyo Gore Police en The Machine Girl zaten dit jaar gebeiteld bij het uit Japan afkomstige Mutant Girl Squad van Noboru Iguchi, Yoshihiro Nishimura en Tak Sakaguchi. Hierin ontdekt een tienermeisje op haar 16e verjaardag dat haar rechterarm gemuteerd is in een mesachtig wapen. Kort daarna vermoordt een geheimzinnige organisatie haar ouders en probeert haar te grazen te nemen. Dit doet haar spoorslags veranderen in een engel der wrake. Wat je in deze film te zien krijgt, wordt zó over the top gebracht, dat het dikwijls eerder komisch dan ijzingwekkend is. Ook een traktatie voor het oog zijn de meest vreemdsoortige mutanten die deze rolprent bevolken. Het lijkt wel of de insteek bij het creëren van deze schepsels was: hoe gekker, hoe beter!
In meer of mindere mate tegenvallend, zij het niet continu, waren de Canadese komedie-met-weerhaakjes Leslie, My Name is Evil van Reginald Harkema, de Britse thriller Cherry Tree Lane van Paul Andrew Williams (die eerder de zo knappe horrorkomedie The Cottage maakte) en de Australische horrorfilm Damned By Dawn van Brett Anstey.
Een film die ondergetekende gemist had, maar veel waardering oogstte, was de The Fallow Field van Leigh Dovey. In deze Britse horrorthriller wordt een aan geheugenverlies lijdende man, Matt Sadler (Steve Garry), wakker in de bossen. Zijn vrouw denkt dat hij een affaire heeft, terwijl de politie zijn verdwijning nogal verdacht vindt. Matt wordt gek van de nachtmerries die steeds beginnen zodra hij zijn ogen sluit. Daarom besluit hij uit te zoeken hoe hij in deze situatie verzeild geraakt is en komt al doende terecht bij een afgelegen boerderij, bewoond door ene Calham (Michael Dacre)…
Op grote tv-schermen in de lobby van De Biekorf (een der festivallocaties) en het aanpalende Cultuurcafé was bijna doorlopend de korte Australische film Crazy in the Night van Jason Turley te zien. In deze thriller krijgt een vrouw (Vanessa de Largie) een man (Frank Howson) op bezoek, maar wat gezellig begint, ontaardt in iets gruwelijks. Van de film werd in juni 2010 een ruwe versie vertoond op het Sexy International Paris Film Festival. Nu was hij voor het eerst in Europa in zijn definitieve vorm te zien.
• Prijzen
De “strijd” om de publieksprijs was een nek-aan-nekrace en werd uiteindelijk gewonnen door The Loved Ones, een horrorkomedie rond een eindejaarsschoolfeest van de Australiër Sean Byrne. In de top-3 stonden verder de Amerikaanse wraak-/exploitatiefilm Nude Nuns with Big Guns van Joseph Guzman en geheel verrassend het alweer bijna 20 jaar oude Rabid Grannies van Johan Vandewoestijne. Het RRFFF-publiek weet derhalve zijn culticonen te soigneren en brengt met dit stemgedrag meteen ook ode aan de ongekroonde cultfilmkoning uit Kortrijk.
Geheel nieuw dit jaar is de Vers Bloed Award. Dit jaar betrof het hier nog een door het publiek toegekende appreciation award, maar vanaf volgend jaar hopen de organisatoren met deze sectie door te breken en er heuse juryprijs van te maken. Vers Bloed bestaat uit een reeks films gemaakt door beginnende Europese cineasten. Tot de films die dit jaar op veel bijval konden rekenen, behoorde o.a. I’m Not Harry Jenson, een inderdaad ijzersterke whodunit annex survival movie van de Nieuw-Zeelander James Napier. Dit is het tot een schokkende climax leidende relaas van een schrijver, Stanley Merse (Gareth Reeves), die voor het opdoen van inspiratie met enkele onbekenden de wildernis in trekt. Ook hoog scoorden het Russische actiespektakel Hooked van Pavel Sanayev, waarin gamers worden ingezet als moordenaars, en de Britse thriller Travellers van Kris McManus, waarin vier vrienden in de bossen te maken krijgen met de uiterst onaangename types uit de titel. De ereplaats ging echter naar het Belgische product: Cornered! van Daniel Maze.
• Tot slot
Werd het evenement vorig jaar nog door 2000 mensen bezocht, dit jaar konden de organisatoren meer dan 2250 bezoekers noteren. Daarmee werden de vooropgestelde verwachtingen die men had, een kaartverkooptoename van 12,5 %, met vlag en wimpel ingelost. Ook de symposia en de Schermerzone bleken een succes te zijn geworden, waardoor festivaldirecteur Patrick Van Hauwaert met tevredenheid terugblikt op het festival: “Met deze editie bewijst de VZW Razor Reel alvast dat er plaats is in Brugge voor een Fantastic Film Festival vol ongekende genrefilms uit alle uithoeken van de wereld.” Ook deed hij een belofte: “Volgend jaar zullen bezoekers naast de gebruikelijke ingrediënten alwéér enkele nieuwigheden kunnen ontdekken.” Nieuwsgierig geworden? Kijk dan op www.rrfff.be en/of www.razorreel.be.
Ton Van Rooy
Sinds de eerste Saw-films zijn er al verscheidene rolprenten gemaakt die (deels) meeliften op het succes van de reeks. Denk maar aan bijvoorbeeld Captivity, Waz, Scar, The Collector en de vorig jaar op dit festival vertoonde films Shadow, Splintered en Context. Een recente toevoeging aan dat rijtje is het Canadese Die van Dominic James. Hierin ontwaken zes menen in glazen cellen. Een mysterieuze man verplicht de gevangenen om mee te werken aan een experiment waarbij hun lot door de anderen beslist wordt. Het basisgegeven van Die mag dan verre van origineel zijn, niettemin bevat de film voldoende spanning en raadselachtigheid om te beklijven. Immers, steeds wanneer iemand uit zijn of haar cel gehaald wordt, vraag je je af wat voor vreselijks er met die persoon uitgehaald zal worden. En ook wil je natuurlijk weten of iemand het er leve1d vanaf zal brengen. Daardoor zal de formule van dit soort films voorlopig nog geen metaalmoeheid gaan vertonen.
Liefhebbers van films uit het Aziatische bloedfonteingenre als Tokyo Gore Police en The Machine Girl zaten dit jaar gebeiteld bij het uit Japan afkomstige Mutant Girl Squad van Noboru Iguchi, Yoshihiro Nishimura en Tak Sakaguchi. Hierin ontdekt een tienermeisje op haar 16e verjaardag dat haar rechterarm gemuteerd is in een mesachtig wapen. Kort daarna vermoordt een geheimzinnige organisatie haar ouders en probeert haar te grazen te nemen. Dit doet haar spoorslags veranderen in een engel der wrake. Wat je in deze film te zien krijgt, wordt zó over the top gebracht, dat het dikwijls eerder komisch dan ijzingwekkend is. Ook een traktatie voor het oog zijn de meest vreemdsoortige mutanten die deze rolprent bevolken. Het lijkt wel of de insteek bij het creëren van deze schepsels was: hoe gekker, hoe beter!
In meer of mindere mate tegenvallend, zij het niet continu, waren de Canadese komedie-met-weerhaakjes Leslie, My Name is Evil van Reginald Harkema, de Britse thriller Cherry Tree Lane van Paul Andrew Williams (die eerder de zo knappe horrorkomedie The Cottage maakte) en de Australische horrorfilm Damned By Dawn van Brett Anstey.
Een film die ondergetekende gemist had, maar veel waardering oogstte, was de The Fallow Field van Leigh Dovey. In deze Britse horrorthriller wordt een aan geheugenverlies lijdende man, Matt Sadler (Steve Garry), wakker in de bossen. Zijn vrouw denkt dat hij een affaire heeft, terwijl de politie zijn verdwijning nogal verdacht vindt. Matt wordt gek van de nachtmerries die steeds beginnen zodra hij zijn ogen sluit. Daarom besluit hij uit te zoeken hoe hij in deze situatie verzeild geraakt is en komt al doende terecht bij een afgelegen boerderij, bewoond door ene Calham (Michael Dacre)…
Op grote tv-schermen in de lobby van De Biekorf (een der festivallocaties) en het aanpalende Cultuurcafé was bijna doorlopend de korte Australische film Crazy in the Night van Jason Turley te zien. In deze thriller krijgt een vrouw (Vanessa de Largie) een man (Frank Howson) op bezoek, maar wat gezellig begint, ontaardt in iets gruwelijks. Van de film werd in juni 2010 een ruwe versie vertoond op het Sexy International Paris Film Festival. Nu was hij voor het eerst in Europa in zijn definitieve vorm te zien.
• Prijzen
De “strijd” om de publieksprijs was een nek-aan-nekrace en werd uiteindelijk gewonnen door The Loved Ones, een horrorkomedie rond een eindejaarsschoolfeest van de Australiër Sean Byrne. In de top-3 stonden verder de Amerikaanse wraak-/exploitatiefilm Nude Nuns with Big Guns van Joseph Guzman en geheel verrassend het alweer bijna 20 jaar oude Rabid Grannies van Johan Vandewoestijne. Het RRFFF-publiek weet derhalve zijn culticonen te soigneren en brengt met dit stemgedrag meteen ook ode aan de ongekroonde cultfilmkoning uit Kortrijk.
Geheel nieuw dit jaar is de Vers Bloed Award. Dit jaar betrof het hier nog een door het publiek toegekende appreciation award, maar vanaf volgend jaar hopen de organisatoren met deze sectie door te breken en er heuse juryprijs van te maken. Vers Bloed bestaat uit een reeks films gemaakt door beginnende Europese cineasten. Tot de films die dit jaar op veel bijval konden rekenen, behoorde o.a. I’m Not Harry Jenson, een inderdaad ijzersterke whodunit annex survival movie van de Nieuw-Zeelander James Napier. Dit is het tot een schokkende climax leidende relaas van een schrijver, Stanley Merse (Gareth Reeves), die voor het opdoen van inspiratie met enkele onbekenden de wildernis in trekt. Ook hoog scoorden het Russische actiespektakel Hooked van Pavel Sanayev, waarin gamers worden ingezet als moordenaars, en de Britse thriller Travellers van Kris McManus, waarin vier vrienden in de bossen te maken krijgen met de uiterst onaangename types uit de titel. De ereplaats ging echter naar het Belgische product: Cornered! van Daniel Maze.
• Tot slot
Werd het evenement vorig jaar nog door 2000 mensen bezocht, dit jaar konden de organisatoren meer dan 2250 bezoekers noteren. Daarmee werden de vooropgestelde verwachtingen die men had, een kaartverkooptoename van 12,5 %, met vlag en wimpel ingelost. Ook de symposia en de Schermerzone bleken een succes te zijn geworden, waardoor festivaldirecteur Patrick Van Hauwaert met tevredenheid terugblikt op het festival: “Met deze editie bewijst de VZW Razor Reel alvast dat er plaats is in Brugge voor een Fantastic Film Festival vol ongekende genrefilms uit alle uithoeken van de wereld.” Ook deed hij een belofte: “Volgend jaar zullen bezoekers naast de gebruikelijke ingrediënten alwéér enkele nieuwigheden kunnen ontdekken.” Nieuwsgierig geworden? Kijk dan op www.rrfff.be en/of www.razorreel.be.
Ton Van Rooy