Jeff Wayne's Musical Version of The War Of The Worlds • 26 november 2010
Lotto Arena Antwerpen
The chances of anything coming from Mars are a million to one…
Na opvoeringen in de UK, Ierland, Australië enz. was afgelopen vrijdag eindelijk ons land aan de beurt voor de live on stage opvoering van Jeff Wayne’s muzikale versie van ‘The War of the Worlds’. Wayne dirigeerde hiervoor de tienkoppige Black Smoke Band, de zesendertig man sterke symfonische ULLAdubULLA Strings en zangeres als Justin Hayward (Moody Blues), Chris Thompson (Manfred Mann’s Earth Band), Liz McClarnon (Atomic Kitten), Rhydian Roberts (UK’s X-Factor) en de Australische Jason Donovan, die we nog kennen van ‘Neighbours’. En zeggen dat het originele boek van de Engelse sciencefictionauteur H.G. Wells dateert uit 1898! Je kan dus wel stellen dat dit verhaal een lang leven beschoren is en al talloze versies doorstaan heeft. Misschien herinnert u zich nog het hoorspel dat Orson Welles in 1938 op Amerika losliet, en dat de geschiedenis ingegaan is als “the night that panicked America”, of de laatste verfilming van Spielberg uit 2005.
Jeff Wayne liep al een tijdje rond met het idee om een musical maken van een boek, maar hij wist niet welk te kiezen. Hij richtte zich vooral op kinderboeken. Doreen, een vriendin van hem, bracht hem op het idee om ook sciencefictionboeken te bestuderen. En zo kwam hij bij 'The War of the Worlds' van H.G. Wells terecht. Samen met zijn vader Jerry Wayne kocht hij in 1974 de rechten van Frank Wells, de broer van H.G. Wells. Wayne werkte vier jaar aan dit opus, waarbij hij ervoor koos om dicht bij het originele werk te blijven.
En eigenlijk valt het verhaal uiteen in twee delen, en dat zijn ‘De komst van de Marsmannen’ en ‘De aarde onder de Marsmannen’. Het verhaal wordt verteld door wijlen Richard Burton, als de journalist, wiens hoofd in CGI werd aangemaakt. Justin Hayward hernam zijn originele rol als “The Sung Thoughts of The Journalist” en Chris Thompson keerde terug als “The Voice Of Humanity”.
Het verhaal begon met een speciaal toegevoegd overleg dat de Martianen op Mars plegen, omdat hun ecologie naar de vaantjes is, en ze besluiten dat de Aarde hun doelwit wordt. Alleen zijn er die domme Aardbewoners die een primitieve vorm van intelligentie ontwikkeld hebben, en voor enige problemen zouden kunnen zorgen. Het verdere verloop van de roman is door iedereen wel gekend meen ik. Ondanks hun superieur intellect en hun formidabele vechtmachines, waartegen de Aardbewoners uit het Victoriaans tijdperk niet tegen op kunnen, worden de Martianen verslagen door de kleinste diertjes op onze planeet, namelijk de bacteriën.
Het visuele aspect van de show is heel belangrijk, met in de eerste plaats de projectie van beelden, tekeningen en verfilmingen op een reuze scherm dat boven het podium hangt. Voeg daarbij de live acteerprestaties van voornoemde zangers en tien meter hoge driepoot vechtmachine van de Martianen, die naast lichteffecten op regelmatige tijdstippen echte vuurstralen op het publiek afvuurde. Je kon de hitte voelen en de solfer ruiken, en daardoor mochten de fotografen dan ook niet front stage gaan fotograferen.
Dit multimediaspektakel was dan ook een lust voor het oog. Spijtig enkel dat het volume van de muziek iets te hard stond, waardoor je de stem van Richard Burton bij momenten echt niet kon verstaan. Maar er was aandacht besteed aan elk detail, zoals bvb. de neerdwarrelende blaadjes tijdens het nummer over de herfst.
Zelfs op het allerlaatste moment, en ook te horen in het luisterspel op cd, worden we betrokken wij de dialogen tussen diverse ruimtevaartstations (Madrid, Canberra, Houston, enz…) waarbij zeer duidelijk wordt gemaakt dat de Martiaanse inval zeker niet finaal gestopt is en het voor deze show opgezet gedeelte uit een tracking station op het podium wordt vernield door een échte vuurstraal van de reuze tripod, en dan bedoelen we écht vernield.
Het was voor ons sciencefictionliefhebbers dan ook een bijzonder interessant avontuur om dit te mogen mee te maken. Wanneer waagt Jeff Wayne zich aan een nieuw boek? Ik ben alleszins razend geïnteresseerd!
Na opvoeringen in de UK, Ierland, Australië enz. was afgelopen vrijdag eindelijk ons land aan de beurt voor de live on stage opvoering van Jeff Wayne’s muzikale versie van ‘The War of the Worlds’. Wayne dirigeerde hiervoor de tienkoppige Black Smoke Band, de zesendertig man sterke symfonische ULLAdubULLA Strings en zangeres als Justin Hayward (Moody Blues), Chris Thompson (Manfred Mann’s Earth Band), Liz McClarnon (Atomic Kitten), Rhydian Roberts (UK’s X-Factor) en de Australische Jason Donovan, die we nog kennen van ‘Neighbours’. En zeggen dat het originele boek van de Engelse sciencefictionauteur H.G. Wells dateert uit 1898! Je kan dus wel stellen dat dit verhaal een lang leven beschoren is en al talloze versies doorstaan heeft. Misschien herinnert u zich nog het hoorspel dat Orson Welles in 1938 op Amerika losliet, en dat de geschiedenis ingegaan is als “the night that panicked America”, of de laatste verfilming van Spielberg uit 2005.
Jeff Wayne liep al een tijdje rond met het idee om een musical maken van een boek, maar hij wist niet welk te kiezen. Hij richtte zich vooral op kinderboeken. Doreen, een vriendin van hem, bracht hem op het idee om ook sciencefictionboeken te bestuderen. En zo kwam hij bij 'The War of the Worlds' van H.G. Wells terecht. Samen met zijn vader Jerry Wayne kocht hij in 1974 de rechten van Frank Wells, de broer van H.G. Wells. Wayne werkte vier jaar aan dit opus, waarbij hij ervoor koos om dicht bij het originele werk te blijven.
En eigenlijk valt het verhaal uiteen in twee delen, en dat zijn ‘De komst van de Marsmannen’ en ‘De aarde onder de Marsmannen’. Het verhaal wordt verteld door wijlen Richard Burton, als de journalist, wiens hoofd in CGI werd aangemaakt. Justin Hayward hernam zijn originele rol als “The Sung Thoughts of The Journalist” en Chris Thompson keerde terug als “The Voice Of Humanity”.
Het verhaal begon met een speciaal toegevoegd overleg dat de Martianen op Mars plegen, omdat hun ecologie naar de vaantjes is, en ze besluiten dat de Aarde hun doelwit wordt. Alleen zijn er die domme Aardbewoners die een primitieve vorm van intelligentie ontwikkeld hebben, en voor enige problemen zouden kunnen zorgen. Het verdere verloop van de roman is door iedereen wel gekend meen ik. Ondanks hun superieur intellect en hun formidabele vechtmachines, waartegen de Aardbewoners uit het Victoriaans tijdperk niet tegen op kunnen, worden de Martianen verslagen door de kleinste diertjes op onze planeet, namelijk de bacteriën.
Het visuele aspect van de show is heel belangrijk, met in de eerste plaats de projectie van beelden, tekeningen en verfilmingen op een reuze scherm dat boven het podium hangt. Voeg daarbij de live acteerprestaties van voornoemde zangers en tien meter hoge driepoot vechtmachine van de Martianen, die naast lichteffecten op regelmatige tijdstippen echte vuurstralen op het publiek afvuurde. Je kon de hitte voelen en de solfer ruiken, en daardoor mochten de fotografen dan ook niet front stage gaan fotograferen.
Dit multimediaspektakel was dan ook een lust voor het oog. Spijtig enkel dat het volume van de muziek iets te hard stond, waardoor je de stem van Richard Burton bij momenten echt niet kon verstaan. Maar er was aandacht besteed aan elk detail, zoals bvb. de neerdwarrelende blaadjes tijdens het nummer over de herfst.
Zelfs op het allerlaatste moment, en ook te horen in het luisterspel op cd, worden we betrokken wij de dialogen tussen diverse ruimtevaartstations (Madrid, Canberra, Houston, enz…) waarbij zeer duidelijk wordt gemaakt dat de Martiaanse inval zeker niet finaal gestopt is en het voor deze show opgezet gedeelte uit een tracking station op het podium wordt vernield door een échte vuurstraal van de reuze tripod, en dan bedoelen we écht vernield.
Het was voor ons sciencefictionliefhebbers dan ook een bijzonder interessant avontuur om dit te mogen mee te maken. Wanneer waagt Jeff Wayne zich aan een nieuw boek? Ik ben alleszins razend geïnteresseerd!